W czwartek 13 listopada 1997 r. w watykańskim Biurze Prasowym abp Castrillón Hoyos, podówczas proprefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa, przedstawił dziennikarzom „Instrukcję o niektórych kwestiach dotyczących współpracy wiernych świeckich w ministerialnej posłudze kapłanów”. Tydzień wcześniej odbyło się w Watykanie spotkanie przedstawicieli różnych Episkopatów, którego celem było znalezienie najwłaściwszych metod upowszechnienia dokumentu, opracowanego przy współpracy aż ośmiu dykasterii i zatwierdzonego „w formie specjalnej”

Instrukcja wzbudziła w Niemczech wielkie poruszenie i sprzeczne reakcje. Jedni kategorycznie ją odrzucili, inni próbowali ją relatywizować, zapewniając, że nie dotyczy ona sfery ich działalności. Podniosły się jednak również głosy rozsądne, wzywające do spokojnej refleksji, która doprowadzi – jeśli będzie to konieczne – do skorygowania błędnych tendencji. Aspekty formalne Aby poprawnie ocenić Instrukcję, trzeba się najpierw przyjrzeć niektórym jej aspektom

Od ponad 30 lat, w miarę jak zmniejsza się liczba kapłanów w krajach uprzemysłowionych, katolicy świeccy w Stanach Zjednoczonych modlą się gorliwie – przy okazji niezliczonych Mszy św. – o wzrost powołań do kapłaństwa. Niestety zbyt wielu spośród tych samych katolików po powrocie do domu czyni bardzo niewiele, aby współdziałać z łaską i dopomóc własnym synom w przyjęciu Bożego powołania.

Określenie zakresu kompetencji i odpowiedzialności to istotny warunek spójności każdej struktury. Jest to zasada uniwersalna, w szczególności zaś dotyczy struktury Kościoła katolickiego. „Instrukcja o niektórych kwestiach dotyczących współpracy wiernych świeckich w ministerialnej posłudze kapłanów”, ogłoszona publicznie 13 listopada 1997 r., wnosi cenny wkład w zrozumienie struktury Kościoła katolickiego; dopiero bowiem znajomość zakresu kompetencji pozwala działać w sposób odpowiedzialny. Zasadniczym postulatem Instrukcji