LIST – PRZEDMOWA

Mimo że okres posoborowy niezupełnie spełnił nadzieje papieża Jana XXIII pragnącego „Nowej Pięćdziesiątnicy”, to jednak jego modlitwa nie pozostała bez echa.

W świecie naznaczonym racjonalistycznym sceptycyzmem pojawiło się nowe doświadczenie Ducha Świętego i stało się wielkim i szerokim ruchem Odnowy na całym świecie.

Wszystko to, co jest napisane w Nowym Testamencie o charyzmatach – które ukazały się jako widzialne znaki przyjścia Ducha Świętego – nie jest jedynie historią okresu starożytnego, lecz stało się ponownie w pełni aktualne. Tam gdzie Duch Święty się przybliża, uświadamiany sobie jaśniej, na zasadzie kontrastu, wszystko, co Mu się sprzeciwia. Chesterton podkreślił to w znanym powiedzeniu: „Święty to ktoś, kto wie, że jest grzesznikiem”.

Podczas gdy redukcjonistyczna i racjonalistyczna teologia sprowadza diabła i świat złych duchów do etykietki, która kryje wszystko, co zagraża subiektywnie człowiekowi, w Odnowie stwierdzamy ponowne uświadomienie sobie rzeczywistości Mocy Zła i jej groźną dla człowieka przebiegłość.

Uświadomienie sobie tych spraw dało początek „modlitwie o wyzwolenie od diabła”, która rozwinęła się w formy przypominające ryt egzorcyzmu i stała się dziś integralną częścią życia niektórych grup charyzmatycznych.

Rzuca się w oczy, że taka praktyka grozi poważnym niebezpieczeństwem, którego się nie uniknie łatwą ironią skierowaną przeciw „charyzmatykom” ani powierzchowną krytyką, mniej lub bardziej płynącą z powodów racjonalistycznych.

Jedynie prawdziwy „kodeks drogowy”, wypracowany od wewnątrz i zakorzeniony w przestrzeni darów Ducha, może odpowiedzieć na potrzebę rozeznania w tej dziedzinie. Wśród tych darów istnieje dar mądrości i umiaru, pochodzący od Ducha Świętego, który wypełnia wezwanie ś w. Pawła: Ducha nie gaście […]. Wszystko badajcie, a co szlachetne – zachowujcie (l Tes 5,19-21).

Kardynał Suenens, w książce tu prezentowanej, podjął się zadania, za które mu jesteśmy wdzięczni, zechciał dokonać rozeznania duchów i ukazał sposób postępowania, natchniony przez Ducha Świętego. Praca ta jest ważna dla ruchów Odnowy i dla całego Kościoła: jaki jest związek pomiędzy osobistym doświadczeniem i wiarą całego Kościoła? Oba czynniki są ważne: wiara dogmatyczna nie związana z wiarą Kościoła pozostaje ślepa.

Wydzielenie samego doświadczenia jest poważnym niebezpieczeństwem dla prawdziwego chrześcijaństwa, obejmującym nie tylko Odnowę. Nawet jeśli owo wydzielenie ma jakiś „duchowy” punkt wyjścia, to zawszejest okupem, jaki płacimy za naukowy empiryzm naszych czasów.

Takie wyizolowane doświadczenie jest ściśle związane z fundamentalizmem, który oddziela Biblię od całości historii Zbawienia i redukuje ją do własnego przeżyciabez żadnego pośrednika, w czym nie uznaje ani rzeczywistości historycznej, ani bogactwa tajemnicy Boga. Również tutaj prawdziwą odpowiedź znajdujemy w rozumieniu Biblii w łączności z całym Kościołem, a nie po prostu w odosobnionej lekturze tej historii.

Wskazuje to raz jeszcze, że charyzmat i instytucja uzupełniają się i że liczymy się nie „my” w naszej grupie, lecz „my” w Kościele wszystkich czasów, który jedynie może tworzyć właściwe i konieczne ramy, by „zachować, co dobre”, czyli „rozeznawać duchy”.

Wychodząc od tych podstawowych kategorii życia duchowego, kardynał Suenens sprowadza do właściwych rozmiarów zagadnienie demonów i modlitwę o wyzwolenie.

Tajemnica bezbożności jest w ten sposób ustawiona w perspektywie chrześcijańskiej, tj. w perspektywie Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa i Jego zwycięstwa nad Mocami Zła. W tej optyce wolność chrześcijanina i jego spokojna pewność, która usuwa lęk (l J 4,18), nabierają pełnego wymiaru: prawda wyklucza strach i przez to pozwala rozpoznać moc Złego.

Niejasność jest właściwością diabelską, z tego wynika, że istotą walki chrześcijanina przeciw diabłu jest życie na co dzień w jasności świata wiary.

Pozostaje nam zalecić z całym naciskiem czytanie i ważne przestudiowanie tej książki, aby wydobyć, poza podstawowymi perspektywami, jakie otwiera, również zalecenia praktyczne, które z niej wypływają dla grup Odnowy, zwłaszcza jeśli chodzi o praktykę modlitwy o uwolnienie.

Należy również zwrócić uwagę na podwójny apel Kardynała, który zasługuje na najgłębszą uwagę: z jednej strony apel skierowany do odpowiedzialnych w Kościele: księży parafialnych i biskupów, aby nie przechodzili obojętnie obok Odnowy, lecz by ją przyjęli w pełni; z drugiej strony apel do uczestników Odnowy, aby szukali i zachowywali więź z całym Kościołem i z charyzmatami jego pasterzy.

Jako Prefekt Kongregacji Nauki Wiary mogę jedynie serdecznie powitać dzieło kardynała Suenensa; jest poważnym wkładem dla prawdziwego rozwoju życia duchowego w dzisiejszym Kościele.

Mam nadzieję, że książka ta zostanie wzięta pod uwagę tak na zewnątrz, jak i wewnątrz Odnowy i że zostanie przyjęta jako nić przewodnia w zagadnieniach poruszonych na jej stronicach.

25 lipca 1982
Rzym, święto św. Jakuba,
Kardynał J.Ratzinger
Prefekt Kongregacji Nauki Wiary