Naprawdę istnieją. Nie tylko w naszych umysłach czy w naszych mitach, czy w naszych symbolach, czy w naszej kulturze. Są tak rzeczywiści, jak twój pies, twoja siostra albo elektryczność. Są obecni – właśnie tutaj, właśnie w tej chwili, właśnie obok ciebie, czytając te słowa z tobą. Nie są słodcy, milusieńcy, odprężeni, towarzyscy ani „na luzie”. Są przerażający i onieśmielający. Są potężni.

Ateista może podważać dowody na istnienie Boga, ale znalezienie domniemanych błędów w czyimś rozumowaniu nie jest tym samym, co udowodnienie własnej tezy. Ateista może co najwyżej powiedzieć, że jego interpretacja dowodów skłania go do zaprzeczenia istnienia Boga. Jeśli posunie się dalej, by twierdzić bez ogródek: „Bóg nie istnieje”, to jest już akt wiary, który wykracza poza dowody. Jeśli nawet ateiści

Roger Ebert w swojej recenzji filmu Książę Egiptu (The Prince of Egypt) wyraża pogląd typowy dla współczesnych, kiedy narzeka na Boży zwyczaj wybierania ludzi (jak Mojżesz) i narodów (jak Żydzi): „Zawsze myślałem, że Bóg mógłby zaoszczędzić człowiekowi całą masę kłopotów, gdyby zarzucał swoją sieć szerzej, podkreślając uniwersalizm, a nie lojalność plemienną”. Myśl taka przychodzi tak naturalnie jak deszcz na wiosnę

Często słyszy się narzekania ludzi „Gdyby Bóg istniał, nie dopuściłby do tego”… lub: „Jeśli Bóg jest miłosierny, to dlaczego na to pozwolił?”. Wynika to po części z nieco starotestamentowego postrzegania miłości Bożej, w myśl której sprawiedliwym wiodło się dobrze, a grzesznikom źle. Człowiek ma też często tendencję do szukania winnego własnych niepowodzeń i do zrzucania ich na drugiego człowieka –

Jezus definiuje życie wieczne jako poznanie Boga (J 17,3). W jaki sposób możemy poznać Boga, a przez to zdobyć życie wieczne? Kiedy je zliczam, odkrywam dwanaście możliwości: Ostatecznym, pełnym i pewnym sposobem jest oczywiście Chrystus, prawdziwy Bóg w ludzkim ciele. Jego Kościół jest Jego Ciałem, a więc poznajemy Boga także przez Kościół. Pismo Święte jest Księgą Kościoła. Ta Księga, podobnie

„Ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej” – tymi słowami Papież Pius XII w 1950 roku oficjalnie ogłosił Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny wraz z ciałem jako dogmat Kościoła katolickiego. Prawie pięćdziesiąt lat później Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny pozostaje

Nie ma nic ważniejszego niż nasza droga do Boga lub „życie duchowe”, jak nazywa ją wielu pisarzy. Ponieważ jest to nasz ostateczny powód, by żyć. Po to właśnie każdy z nas się narodził. Niemal każdy, kto pisze o życiu duchowym, rozróżnia jego etapy. Gdyż jest ono w oczywisty sposób podobne do drogi, po której się poruszamy, na której się zmieniamy

Pochwała nawrócenia Kilkanaście lat temu, świeżo po przeczytaniu jakiejś książki traktującej o ewangelizacji, ukląkłem i oddałem swoje życie Jezusowi Chrystusowi. Był to zewnętrzny wyraz pragnienia nawrócenia się do Boga i przyjęcia Jego woli. Jestem przekonany, że w moim życiu wiary zdarzenie to przyniosło bardzo dobre skutki. Chociaż wielokrotnie złamałem ową deklarację, tzn. grzeszyłem, Bóg pozostał wierny, wyprowadzając mnie z przeróżnych

Wychowałam się w rodzinie ateistycznej. Rodzice mówili, że nie wierzą w Boga i dlatego nie chodzę na lekcje religii jak inne dzieci. Gdy w podstawówce moja klasa przeżywała I Komunię, ja także dostałam zegarek jak inne dzieci – na imieniny. Rodzice ubierali choinkę w czasie świąt Bożego Narodzenia i malowaliśmy jajka na Wielkanoc. W moim odczuciu nie różniłam się od innych

Skoro mówimy o chrzcie św., spróbujmy – na podstawie Biblii, rzecz jasna – zbadać, jakie jest jego znacznie dla chrześcijanina. Z pewnością chrzest jest ważny, skoro autor Listu do Hebrajczyków zaliczył naukę o chrztach do fundamentów chrześcijaństwa: „Dlatego pominąwszy podstawowe nauki o Chrystusie przenieśmy się do tego, co doskonałe, nie zakładając ponownie fundamentu, jaki stanowią: pokuta za uczynki martwe i